هموفیلی نوعی بیماری ارثی اختلال در سیستم انعقاد خونی است . در حالت طبیعی بدن به کمک مواد مختلفی از جمله « فاکتورهای انعقادی » در مواقع خونریزی با منعقد کردن خون مانع ادامه خونریزی می شود . همچنین این فاکتورها باعث جلوگیری از خونریزی در مفاصل و عضلات در طی فعالیتهای روزمره می شوند . در بیماریهای هموفیلی به علت کمبود نوعی از این فاکتورهای انعقادی ، خونریزی دیرتر بند آمده و بیشتر از حد طبیعی به طول می انجامد . به طور کلی دو نوع هموفیلی وجود دارد که نوع اول یا هموفیلی A ، کمبود فاکتور ۸ و نوع دوم آن هموفیلی B ، کمبود فاکتور ۹ انعقادی می باشد .

از محل های خونریزی می توان از مفاصل ، عضلات ، مغز ، گردن و حلق و نیز لثه ها و بینی نام برد . خونمردگی در پوست این بیماران با شیوع نسبتاً بالائی دیده می شود در حال حاضر درمان مشخصی به جز تزریق فاکتور دچار کمبود جهت بیماران هموفیلی وجود ندارد .

ورزشهای تماسی سنگین مانند كشتی ، فوتبال و هاكی می توانند خطرناك باشند و عموما برای كودكان مبتلا به هموفیلی بی خطر نیستند. ورزشهای گروهی مانند بسكتبال یا بیسبال ، خطر بیشتری برای این گونه دارند اما محدودیتی وجود ندارد

اما كودك مبتلا به هموفیلی به ورزش ترغیب می گردد چون ورزش عضلات را قوی می سازد كه از مفاصل محافظت می شود ، عضلات ضعیف از مفاصل خوب حمایت نمی كنند و احتمال خونریزی را بیشتر می سازند. كودكان و والدینشان باید به پزشك در مورد انتخاب ورزش مشورت كنند اما شنا ، دو و دوچرخه سواری اغلب توصیه می گردد چند دهه پیش، به دلیل فقدان روش موثر درمانی، بیماران هموفیل، از هرگونه فعالیت بدنی و ورزشی و حتی مسواك زدن نیز به دلیل احتیاط منع می شدند. امروزه با توجه به وجود مواد و روش های درمانی موثر، در پیشگیری از خونریزی ها دلیلی برای اعمال محدودیت های شدید بر بیماران هموفیلی وجود ندارد. برعكس اگر بتوان به بیمار امكان و اجازه پرداختن به ورزش ها و تفریحات مورد علاقه اش را داد، در آن صورت علاقه و تمایل بیشتری برای همكاری در بیمار فراهم می شود.

در گذشته به علت بی توجهی، بسیاری از دانش آموزان هموفیلی معلول شده اند. در ساعت های ورزش، باید فعالیت های كم فشار و به دور از خطر برای این دسته از دانش آموزان در نظر گرفته شود.  اما این دانش آموزان نباید از همه بازی ها محدود شوند، زیرا این مساله خود باعث بروز احساس تنهایی در آنها می شود كه این عاملی برای خونریزی های خود به خود است.

نتیجه : برای این بیماری فعالیت های كم برخورد همچون نرمش های كششی، شنا، تنیس روی میز، بدمینتون و شطرنج توصیه می شود.